سنتز نانوپارتیکل های پروتئین esat-۶ و بررسی ایمنی همورال بعد از تجویز آن از طریق بینی

مقدمه: کاندیداهای واکسنی مختلفی برای جایگزینی تنها واکسن موجود برعلیه مایکوباکتریوم توبرکلوزیس (bcg) وجود دارد. در این میان پروتئین esat-6 نقش ویژه ای دارد. از روش های مناسب برای تجویز واکسن علیه این باکتری می توان به روش تجویز درون بینی اشاره کرد. یکی از سیستم های مناسب انتقال واکسن از طریق بینی، استفاده از نانوپارتیکل های زیست تخریب پذیر می باشد. در میان پلیمرهای زیست تخریب پذیر، پلیمر کایتوزان دارای قابلیتی فراوان در افزایش پاسخ سیستم ایمنی است. هدف این مطالعه افزایش پاسخ ایمنی همورال از طریق احتباس آنتی ژن esat-6 درون نانوپارتیکل های کایتوزان می باشد. روش بررسی: سنتز نانوپارتیکل های کیتوزان حاوی esat-6 از طریق روش ژلاسیون در محیط آبی انجام شد. خصوصیات نانوپارتیکل ها شامل مورفولوژی، توزیع اندازه ذرات، پتانسیل زتا، میزان احتباس پروتئین و میزان آزادسازی آن در محیط آزمایشگاهی اندازه گیری شد. سپس نانوپارتیکل حاوی آنتی ژن، آنتی ژن به تنهایی و کیتوزان به تنهایی از طریق بینی به موش در روزهای 0 و 14 و 28 تجویز شد. دو هفته بعد از تجویز خونگیری انجام شده و میزان تیتر igg توسط تست الیزای غیرمستقیم اندازه گیری شد. نتایج: پروتئین esat-6 با موفقیت درون نانوپارتیکل های کایتوزان احتباس شد و نانوپارتیکل های سنتز شده دارای خصوصیات مناسب بودند. به طوری که هنگامی که نسبت tmc/tpp برابر با 1/5 در غلظتmg/ml 1 ازtmc بود، متوسط سایز نانوپارتیکل ها 71/8±8/242 نانومتر به دست آمد و میزان احتباس پروتئین 234/95% بود که دارای میزان رهایش 5/67% بعد از 200 ساعت بودند. میزان آنتی بادی igg در گروهی که نانوپارتیکل های کیتوزان حاوی esat-6 را دریافت کرده بودند در مقایسه با سایر گروه ها افزایش معنی داری را نشان داد. نتیجه گیری: تجویز نانوپارتیکل های حاوی آنتی ژن esat-6 و کایتوزان از طریق بینی می تواند به عنوان یک روش مناسب جهت تجویز آنتی ژن های ایمنی زای مایکوباکتریوم توبرکلوزیس برای القای پاسخ ایمنی هومورال باشد.